Remi verscheiden

In een met tango volgestouwd vertrek
bleek wat anders niet van node
je leefde met aan de dood ontstegen doden
dagen en nachten stilzwijgend in gesprek

Dat wat je liefhad maakte jou in trek
contramine was voor jou geen zonde
met wat je deed uit nood of om den brode
toonde je gulheid, maar ook gebrek

In de spiegel wilde je niet kijken
in woorden je niet beperken, vergelijken
van verandering was je wars
laat ons je in niets vergelijken

Het leven maakte die je was
grootspraak was je niet vreemd, zeg bravoure
je wist er niet mee te ontroeren
aan je dj-desk hing een foto van je als jongen
of je de volwassenheid was ontsprongen

Tango was, waarvan je werd bevangen
wat zelfs het leven niet geneest
door hunkerend terug verlangen
naar wat nimmer is geweest

In het verleden gebeurt niets meer
voor wat je deed , krijg je alle eer
viel er nog ontgonnen te ontginnen
neo of alternatief, daaraan wilde je niet beginnen
tijd en getij snelden je voorbij

De muziek waarvan je hield
zal niet vervliegen, maar blijven klinken
oneindig in de tijd
ik hoor je klanken van ver en nabij
gedragen door de golven van Het IJ

Domweg gelukkig in jouw Dapperbuurt
was je niet gegeven, niet gegund
je wist dat het niet meer had gekund
Groningen was de laatste stad waar je op 11 november
buiten jouw Amsterdam nog kwam als deejay

Je had het koud, liet je verzorgen, gedwee
op 17 november in je eigen stad
draaide je als vanzelf
in La Bruja op de Herengracht, zowaar
de volgende dag als laatste salon in Tango 11

Deejayen bleek daarna niet meer te doen
de kwelduivel maakte zelfs het lopen te zwaar
je hechtte niettemin aan het leven
ontkennen was voor jou, zeg…overleven

Tangovrienden waren er om te komen en kwamen
orde scheppend in je nieuwe onderkomen en meer
tangovriendinnen regelden en verzorgden keer op keer
de Thuiszorg zorgde voor Rolstoel en meer
je vond het goed, wilde doorleven al te zeer

Allengs gelatener naarmate je door de dagen werd ingehaald
hechtte je steeds minder aan wat een derde van je leven had bepaald
het beter weten was je tweede natuur
je deed je ziekte af als een tijdelijk avontuur

Hartstilstand, foute medicijnen, aansterken, vermoeidheid
dat was wat er aan de hand, geheid
je logenstrafte elke waarheid
jouw gdachten konden we niet lezen
je bewustzijn liet het ogenschijnlijk afweten

Hoe je ook vermagerde, je bleef ontkennen
en weigerde de harde feiten te onderkennen
het hoofd bleef je van de wrede werkelijkheid afwenden
beducht de hand van God te erkennen

Hoeveel lege nachten vervlogen doorwaakt
of je door Engelen werd aangeraakt
je vroeg me pantoffels te kopen
omdat de grond te koud voor je was geworden

Wat je kennelijk niet bevroedde
was niet meer te ontlopen
dat je er nooit in zou lopen
oedeem ging je parten spelen

Wat viel er nog te verhelen
of je er bovenop zou komen,jazeker zei je bout
maar je voeten bleven koud
je wilde strijden tot de knock-out

Hechten aan 't leven,strijden of vechten
het mocht niet baten, het tij was niet te keren
het ziekenhuis wilde je niet in
in het olvg had je sowieso geen fiducie
aan de VU ontleende je nog enige illusie
er restte misschien nog een experimentele behandeling

La 2x4 la radio de tango de Buenos Aires
kon je al lang niet meer verdragen
het voelde als de poten onder je stoel weg zagen
erger was dat je de last van pijnen moest gaan dragen
ondraaglijke pijnen, gezwollen benen, zorgden ervoor
dat je morfine moest gaan innemen

Niets is je uiteindelijk bespaard gebleven
je toestand verslechterde zienderogen
met verdriet in je ogen moest je gedogen
dat je door de nacht-thuiszorg in de steek was gelaten

Bij behoefte aan hulp, het gaf je een dreun
te druk met lezen onthield ze je elke steun
je voelde het als onrecht je aangedaan
hulpeloos was je en kon dat niet verdragen
je weerstand begon te breken, je zette het op een huilen
en wilde nu graag je situatie voor andere zorg verruilen

Je trof een huisarts van formaat
die werd je steun en toeverlaat
zag dat het zo niet kon blijven
en zorgde er promp voor
dat je permanente zorg zou krijgen

Zo verhuisde je in korte tijd voor de 2e keer, nu naar
Buitenveldert, naar verzorgingscentrum "Buitenhof"
onder de gegeven omstandigheden nog een bof
je was er tevreden mee, zonder enig bezwaar

Jedoch, de oncoloog restte je te zeggen wat er niet om loog
hij kon slechts de natuur haar gang laten gaan
je had het begrepen, doch wilde er niet stil bij blijven staan
je wilde optimistisch blijven en keek omhoog

Per dag werd je zwakker, at en dronk steeds minder
het is droef de spiegel te moeten keren
je vrienden hebben zich ten volle gegeven
alle steun wist je gepast te waarderen
terwijl je al in hoger sferen leek te verkeren

Slechts 9 dagen leefde je nog in je nieuwe omgeving
je toestand schommmelde tussen slecht en opleving
zo bleef het enkele dagen tot je de dood voelde naderen
de behandelend arts tot andere behandelingsmethode overging
om je te verlossen van onnodig lijden
het bewustzijn begon te verdwijnen

Je zag de Engelen verschijnen
onverwacht verliet je ons vroeg in de ochtend
de sfeer sereen, ging je in stilte van ons heen
na alles wat je verdrong
eindigde je leven 61 jaar jong.

09.02.2008